کارم ز دور چرخ به سامان نمی رسد

خون شد دلم ز درد، به درمان نمی رسد

با خاک ره ز روی مذلت برابرم

آب رخم همی رود و نان نمی رسد

پی پاره ای نمی کنم از هیچ استخوان

تا صدهزار زخم به دندان نمی رسد

سیرم ز جان خود به سر راستان ولی

بیچاره را چه چاره چو فرمان نمی رسد

از آرزوست گشته گر انبار غم دلم

آوخ که آرزوی من ارزان نمی رسد

یعقوب را دو دیده ز حسرت سپید گشت

وآوازه ای ز مصر به کنعان نمی رسد

از حشمت اهل جهل به کیوان رسیده اند

جز آه اهل فضل به کیوان نمی رسد

از دستبرد جور زمان اهل فضل را

این غصه بس که دست سوی جان نمی رسد

حافظ صبور باش که در راه عاشقی

هر کس که جان نداد به جانان نمی رسد